Ekonomi yönetimi, çok lüks restoranda yenilen yemeğin faturasını, tüm toplumun önüne koymuş gibi… Şimdi de; bu faturayı ödeyemiyor. Bize ödetmek istiyor. Ödeyemeyince; bulaşığa bizim girmemizi talep ediyor. İyi de, biz o restoranda değildik ki. Hiçbir zaman da orada olmadık, olamadık.
Lüks restoran dediğim; toplumun bir kesimi için üretilmiş konforun tanımı aslında… Gelir getirmeyen yatırımlar, “itibardan tasarruf olmaz” dedikleri üst yönetimin harcamaları, topluma değil de belli kesime çalışan vakıflar, dernekler, sözde STK’lar… Üçlü beşli maaşlar, boş beleş tatil çalıştayları…
YEMEĞİ YİYENLER NEDEN FATURA ÖDEMEZ?
Çünkü onların saplantısı şu; “ülkeyi biz yönetiyoruz, dilediğimizi yaparız.” İyi de toplumsal fayda? Kapsayıcılık? Sosyal adalet? Eşitlik? Nimet-külfet dengesi? Fakir fukaranın gözetilmesi? Şeffaflık? Hesap verebilirlik? Beytü’l-mal? Devletin hazinesi? Kul hakkı? İlahi adalet? Hak, hukuk? Hak getire…
Bankada hiç parası olmayandan toplanan vergilerle, bankada parası olanlara, “dolarla flörtleşmesinler” diye KKM adı altında milyarlar aktardık. Bankada parası olmayanlar da, bize faturası dayatılan o lüks restoranda değildi. Evsiz, barksız, garibanlar, kimsesizler de restorana alınmadı.
