Önceki yazıda işletmede tek ürün yetiştiriciliği (monokültür tarım) üzerinde durularak fayda ve sakıncalarına değinilmişti. Bu yazıda işletmede birden fazla ürün yetiştirme anlamına gelen Polikültür tarım ele alınmıştır.
İşletmenin bulunduğu yörede en fazla yetiştirilen ürün, büyük olasılıkla en kârlı üründür. Bir kısım arazide en kârlı olan ürünü yetiştirmekten vazgeçerek daha az net gelir sağlayacak bir ürünün yetiştirilmesi, kârın bir kısmını feda etmek anlamına gelir. Tarımsal işletmecilikte ürün sayısının artırılması, önerilen ve geniş ölçüde kabul gören bir uygulamadır.
KÖK YAPISI VE BİTKİ BESİN MADDELERİ
Bitkilerin kök yapıları farklıdır. Pamuk, tütün veya şekerpancarı gibi kazık köklü bitkiler toprağın 30-40 santimetre derinliğine kadar olan kısmından yararlanır ve topraktan aşırı miktarda su ve besin maddesi kaldırırlar. Tarlaya her yıl aynı bitki ekilirse toprağın o katmanındaki besin maddeleri azalır. Gübreleme yoluyla besin maddesi takviyesi yapılmazsa verim düşer. Gübre ve su verildiğinde yabancı otlar da çoğalır ve kültür bitkilerine ortak olur.
Buna karşın buğday, arpa gibi tahıllar saçak köklü bitkilerdir ve toprağın 20 santime kadar olan üst katmanından yararlanır. Bunlar kardeşlenme yoluyla yeni kök ve gövdeler oluşturarak toprak yüzeyini sıkıca kaplar. Böylelikle yeterli ışık ve besin alamayan yabanıl otlar boğulur. Tahıllar çoğu kez sulanmadığından yabani ot gelişimi geriler.
