Ne dersiniz; İkizköylülerin bize öğrettikleriyle yeni bir dünya kuramaz mıyız?
Günlerdir göğsümün üstünde bir ton taşla uyanıyor gibiyim. İçim eziliyor Akbelen aklıma düştükçe ve ah diyorum ah!.. Akbelen Ormanı’nın adı oluyor benim için; Ahhbelen!
Bir haftada üç kez gittim İkizköy’e.
İlk acil çağrıya yetişenlerden olmaya çalıştım Burcu’yla, kadınlar daha cesur oluyor böyle direnişlerde, laf aramızda onun beni yalnız bırakmayışı biraz da bana bir şey olursa diye…
Korkuyor işte, birbirimizin ağacı gibi olduk ya 30 yıldır yaslandığımız-yaşlandığımız, ağaç sanırlar da bana da bir şey yaparlar diye onun korkusu biliyorum!
* * *
Her gidişte özellikle köyün kadınlarının direnişi karşısında şehirli züppelerden farksız oluşum, onları anlıyor gibi olup gerisin geriye kendi köyüm Bodrum Gürece’ye dönüşüm, yine de aklımın oralarda kalışı, yazmak da bir şey belki ama daha fazlasını yapamayışım, beni tonlarca ağırlığın altında ezildikçe eziliyor hissettiriyor.
İkizköy direnişi kadınları
Bu şahane kadınlara baktıkça başka bir kadın geliyor aklıma…
Onlarca çevre sorununun çember içine aldığı Bodrum’da gitgide daralan bu çember içinde bulunan Gürece’de böyle bir mücadele hasıl olsa mücadelenin sözcüsü de eylemcisi de kesinlikle Füruzan olur gibime geliyor.
Siz tanımıyorsunuz onu, tıpkı şimdi Akbelen için Türkiye’yi ayağa kaldıran Necla Işık‘ı da bir süre önce kimsenin tanımadığı gibi.
Her sabah Gürece sırtlarında her birinin ayrı hikâyesi olan köpekleriyle yürüyüş yapan, günü, doğaya seslendiği -yanında olmadığımızda bile derinden işittiğimiz- şarkılarıyla günü başlatan bir kadından söz ediyorum size…
