“Kuşadası Körfezi’nde, İzmir iline ait Seferihisar Belediyesi’nin sorumluluk alanındaki Dağanbey Sahilinde kesilen iki iğde ağacının çığlığıdır”
Ben bir iğde ağacıyım.
Seferihisar’ın Ürkmez beldesinde, upuzun bir sahildeyim.
Mis gibi kokularım var benim ferah, gelene geçene sunduğum; çiçeklerim var her mevsim ipil ipil açtığım, nadir meyvelerim var ipeksi, yumuşak herkese ikram ettiğim.
Dallarım ve yapraklarım var konuklarıma sohbetlik diyar, sakinlerime soluk olan.
Gölgelerim var benim, oturup duldasında şiir kitapları okunan.
Kökümde tarihim, dibimde toprağım var akça pak.
Sahilimde oyunlar oynayan şen şakrak çocuklarım var, önümde kumdan kaleler yapan.
Gökyüzümde kanat çırpan martılarım, dallarımda cıvıl cıvıl şarkılar söyleyen kuşlarım var.
Ben bir iğde ağacıyım.
Gelecek kuşaklara miras, her şeyim ben.
* * *
Bir Şubat günüydü.
Geceydi, geldiler.
Metal ve hızar sesleriyle, çürümüş nemrut nefesleriyle geldiler.
Yapayalnızdım oracıkta.
Sinsi gölgelerini kaldırıma kanırtarak, kötücül seslere, ise ve karanlığa bulaşarak geldiler.
Bir gürültü koptu, sandım ki dağ yarıldı, yürüdü üzerime.
Enkaz altında çırpınırken ülkem, fırsat bilip bir gecede kestiler beni.
Gölgelerim para etmiyordu, beni kollarımdan, dallarımdan dilim dilim doğradılar.
Yıllardır kök saldığım toprağımdan söküp aldılar beni.
Neye uğradığımı şaşırdım, elim ayağım çekildi, korktum.
Kesildi her yanım, kırıldı kolum kanadım, budandım parçalandım; canım yandı.
Bağırdım, bağırdım, bağırdım!
Duyan olmadı, kimseler koşmadı imdadıma; üşüdüm, titredim.
Yalnız başımaydım. Büzülüp kaldım oracıkta; kanadı her yanım; yapraklarım dağıldı, parça parça oldum!
