Yeni bir yola çıkıyorum ve Türkiye’den gidiyorum. İstanbullu olmayı kimlik olarak her şeyden öte bilirim. Zeytinin bereketine inanırım. Ama şimdi sıra dünya insanı olmakta.
30 Kasım
Bugün yeni bir yola çıkıyorum.
Yeniden.
Yeni bir başlangıç. Ama aynı zamanda bir veda. Her veda bir başlangıcı elbet getirir. Ya da bazen de yeni başlangıçlar eskiye veda etmeyi gerektirir.
Geçen senenin son günlerinde bir dönüm noktası yaşadım. 26 Aralık 2022 günü bir trafik kazası geçirdim. Şans eseri, tamamen şans, kötü bir kazadan burnum kanamadan çıktım. Allah’tan diğer arabanın yolcularında da ciddi sonuçlar oluşmadı. Verilmiş sadakan varmış denilebilecek cinste bir kaza.
Sonrasında hayat tabii devam etti ama algılarım başka türlü çalışmaya başladı. “Ne istiyorum?” sorusu sürekli kafamda döner oldu. Belki daha önce de dönüyordu, ben farkında değildim.
Ne istiyorum?
Sonra bu senenin nisanında, Cooks Grove’da Amerikalı misafirlerimizi ağırladıktan sonra, ne istemediğimin cevabı geldi. Artık ekip çalışması yapacağım işleri istemiyorum. Mutfak, servis, misafir ağırlama gibi işler ekipsiz mümkün değil. Şimdiki gençlerle çalışmak zor. Kime bu cümleyi söylesem hemen ne demek istediğimi anladı, anlamakla da kalmayıp kendi şikayetlerini saydı döktü.
Şimdiki 35 yaş altı ‘genç’ tabir edeceğim insanlar farklılar. Hele 20’lerinin başındalarsa iyice farklılar. Kimsede iş disiplini, adanmışlık, tutku yok. Herkes elinde bir cep telefonu, sanal dünyanın içindekilere özenmekle hayatlarını geçiriyorlar. Kimse o özendiği hayata ulaşmak için bir şeyler yapmıyor. Sadece özeniyorlar.
Ben başka bir kuşaktan geliyorum. Çalışmanın, tutkunun peşinde olmanın, saygı görmek için saygı göstermek gerektiğinin dünyası benimki. Bugünün dünyası öyle değil. Dünyayı değiştirmek de benim haddime değil. Sadece kendi dünyamı yaratıp kendimi koruyorum. Kantin’de de böyle yaptım, sonrasında da devam ettim. Çünkü ben, benden memnunum.
Ama benim dünyam ve bu kuşağın dünyası bir arada olamıyor. Onların farklı olmasını talep etmek dinozorluk. Dünya değişiyor, zamanlar farklı ve bu yeni nesiller de ona göre şekilleniyorlar. Onlar değişmeyeceğine göre, e ben de kendimden memnun olduğuma göre bir çözüm üretmek gerekti. O da artık kendi standartlarımı ekiplere uygulatmak için yırtınacağım bir işletmeden vazgeçmek demekti.
Bu, zeytinliklerin site olması demek
Öyle yaptım.
Son misafir gruplarını da layıkıyla ağırladıktan sonra Cooks Grove’u kapama kararı aldım. Cooks Grove artık bir işletme olarak yok. Ama benim kendime misyon belirlediğim, yabancılara mutfağımızı ve yemek kültürümüzü tanıtmak için, benim küratörlüğümde İstanbul’dan Ege’ye gastronomik geziler düzenlemeye devam edecek. Ve hatta alanını genişletip Ege’nin içlerine ve güneyine de sızacak.
Bu birinci karardı. Ama yine de bir veda değildi.
Sonra başka bir şey geldi. Çok kötü bir şey.
Türkiye’nin 19 ilinde köy mücavir alanları 300 metre genişletildi.
Bu ne demek?
