Bodrum küçük balıkçı köylerinden oluşan bir yarımadadan turizm cenneti bir yarımadaya dönüştü son birkaç on yılda. Uluslararası hava limanı, tam teşekküllü hastaneleri, 5 yıldızlı onlarca marka oteli, birkaç milyon dolarlık rezidansları sermayeyi ve insanları Bodrum’a çekti. Bu çekimle beraber turizme yatırım yapan sermaye yurt içinden ve yurt dışından ünlü şefleri de Bodrum’a getirdi, birçok otelin içinde özel restoranlar, plajlar, beach’ler açıldı. Salgınla beraber İstanbul’da günlerini kapalı geçiren işletmeler de yazdan ve açık havadan faydalanmak için, normalde yurt dışına tatile giden müşterileri mecburiyetten Bodrum’a gidince kapağı sezonluk olarak Bodrum’a atmaya çalıştılar.
Peki bu gastronomik göç tüketici tarafından karşılık buldu mu? Bu göç ile Bodrum’un kendine has coğrafyası, orada yetişen ürünler, yörenin yemekleri gelişti mi?
Öncelikle tüketici tarafına bakalım. Bodrum’da uzun dönem yaşayanların Bodrum’da kendilerine özel, makul bütçeli gastronomik destinasyonları var. Onlar bu yeni yatırımlarla gelen yeni restoranlara ve tüketim tarzına pek yüz vermediler. Haliyle Bodrum’da ezelden beri kısa sezon bahanesiyle diretilen yüksek fiyatlar yerleşik yaşayan ve göçenler için fazlası ile pahalıydı sıkça tüketmek için. Diğer taraftan Bodrum’a sık sık hafta sonları giden ve Bodrum’da birkaç hafta yaz tatili yapanlar için, özellikle İstanbul tüketicisi için bu yeni gastronomik destinasyonlar bir hayli rağbet gördü. İstanbul’dan tanıdıkları, bildikleri şeflerin veya işletmeleri ziyaret ettiler, tükettiler. Bu işletmelerin menüleri de İstanbul’daki menülerinin adapte edilmiş hali veya yabancı bir mutfağın Bodrum versiyonu. Birkaç işletme yerel malzemeleri ön plana çıkartmaya çalışsa da gelede İstanbul tüketicisinin “comford food” veya sosyalleşme yemeğin kültüründen çok öteye gitmedi menülerin tarzı.
Güney Fransa’da, İtalya’da, Yunan adalarında denizi ve plajları ile meşhur birçok bölge, Çeşme’de ve Urla’da birçok işletme yerellikten yeni bir gastronomik kültür çıkartmayı bildi. Yerel malzemeleri kullanarak, yerel yemekleri menülerine dahil ederek bölgeye has bir gastronomi geliştirdiler. İnsanlar Urla’ya, Güney Fransa’ya sadece tadil değil, aynı zamanda gastronomik seyahat için gitmeye başladılar. Bu akım peşinden yerel küçük işletmeleri de sürükledi. Başarılı işletmelerden feyz alıp, küçük işletmeler servis kalitelerini arttırmaya başladılar ve sonunda bu bölgeler gastronomik bir destinasyon özelliği kazandı.
