“Yangınımız” bizim değil, herkesin değil. “Yangınımız” sizin yangınınız, bizim değil. “Yangınınız” bu ülkenin derin, kesif, koyu, alev alev yanılgısının despotik, muhteris, kibirli, kinci hatlarınıza yüklediği elektriğin topyekun felaketi!
Vali Bey, elbette üzgün olmalı, elbette iyi niyetle, “bilgi” veriyor: “Çeşme yangınımız… Buca yangınımız… Ödemiş yangınımız…”
Böylece “yangın”ın da “bizim yangınımız” yahut “devlet diliyle” devletin yangını olduğunu anlıyoruz bir çırpıda! “Yangın” bile devlet ve iktidar dilinde özelleşebiliyor. Ormanları yok eden, insan canı alan, evleri, tarlaları kırıp geçen, hayvanları katleden şu alevler aslında “yangınınız.”
Çünkü “sabotaj” olmadığı söylenirken bile, “elektrik hatları” denirken dahi, “yangınımız” özelleşirken işte; bir kamusal sorumluluk ve görev olan elektriğin ve de o hatlarının da “özelleşmiş” olduğunu bilsek bile duyamıyoruz.
Çünkü devlet ve iktidar sorumluluğu, aynı Leman linçine katılanları kolladığı gibi, “elektrik”i de kollamak zorunda. Şirketleri korumak zorunda. “Yanında veya yandaş” gördüğü herkesi ve her şeyi korumak ve kollamak adına, “yangın”ın bile özelleştirilmesi gerekli!
Çünkü “yangınınız” alev alev yok ederken, esasında yine “kankalar” bu toprakların, bu ağaçların, bu hayvanların, bu kıyıların kanını rahatça emebilsin diye zeytinliklerin, ormanların yok edilerek talanı sürüyor. Köylü direnmek istiyor; başka başka köylerin çocukları olan jandarmayı, polisleri “özel menfaatler”i korumak ve kollamak için seferber biçimde karşısında buluyor.
“Karşı çıkan, itiraz eden” herkesi bekleyen bu: Kolluk kuvvetlerinin kulluğu, yargının önyargısı, bir emir-komuta ya da buyruk-kuyruk düzeni.
Gazeteciler o yüzden Silivri’de; ister yemekleri beğensinler ister bu düzenden iğrenip kussunlar. O yüzden “farklı ses ve görüntü” veren kanallara ceza üstüne ceza, o yüzden “karartma geceleri.”
Belediyeciler o yüzden, turptu heybeydi denerek, henüz “mahkum” olmadan, sadece yargının önyargısıyla bile değil, tepeden tırnağa emirlerle “tutukluluğa mahkum.” Rant yaratmakla suçlanıyorlar; esas sorun muhkemelen “rant engellemek” olmalı.
Madımak’ın yıldönümü günlerinde, bir karikatürün galeyana getirdiği bir güruh, o yüzden ricayla, minnetle, nezaketle kollanıyor; “evdeki yüzde 50”den kalan kırıntılar bir gözdağı mercii olarak herkesin korkusu olabilsin diye.
Yasal bir partinin mitinginde İrfan Değirmenci ve arkadaşları o yüzden hemen toplanıyor; “tek”liğin tahakkümünde farklılıkların hayatının hep devlet şiddetine maruz kalacağı iyice bellensin diye.
12 Eylül darbesine sayılı günler kala, Boğaziçi Üniversitesi’nde biz bir grup gencin protesto eylemi “cüppe ve kep” kuşanmamak olmuştu. Şimdi okulun en parlak öğrencilerinden biri, binbir emekle hak ederek aldığı diplomasını yırtıyor. Diplomanın manasızlığı, geleceklerinin rehineliği, üzerlerine basan otoriterlik yüzünden birikmiş tepkisiyle. Bir grup öğrenci ise “siyaset yapma” diye bağırıyor; sanki üniversitenin, üniversitelerin özerkliği kayyumlar ya da emir kulları tarafından “siyaset”in en despotuna maruz kalmamış gibi.
Bir başka “yangınımız”ın en üstteki sorumlusu olması gereken bakan, o yangının küllerinde evlatlarını kaybeden anaların, babaların; anne babalarını, kardeşlerini kaybeden çocukların kalbini yara yara koskocaman yatıyla caka satıyor. Eskort gazeteci eşliğinde hem de. Çünkü kibir ve sorumsuzluğun palamarları çoktan çözülmüş.
“Yangınımız” yüzde 16 emekli zammının, naylon enflasyon istatistiğine göre ayarlandığı bir günde, yüzde 20 doğalgaz zammıyla yoksul veya mütevazı hanelerin üstüne üstüne yürüyor.
