Geçenlerde soğan çorbası yapmak için mutfağa girdim. Bu çorbayı çok severim. Tek sorun, çorbayı içerken üstüne rendelenen peynirin sünmesi. Uzayıp giden peynir, bir türlü kopmak bilmez, insana zor anlar yaşatır.
Bu çorba her ne kadar lüks restoranların mönülerinde yer alsa da aslında fakir yemeğidir.
Yemek tarihi kitapları, antik Yunan ve Roma’da fakir halkın en sevdiği çorba olduğunu belirtirler. Soğan çorbası, Fransız mutfağına ancak 18. yüzyılda girmiş, oradan da dünya mutfaklarına dağılmıştır.
Aslında konumuz, soğan çorbası değil, soğanın kendisi. Konuya iflah olmaz bir soğan tutkunu olduğumu söyleyerek başlayabilirim.. Tadını sevmemin yanı sıra, beynimi soğan kavururken dinlendiririm.
Çünkü o an soğanın cızırtısını dinlemek, karamelize olurken ortaya çıkan tatlımsı kokuyu koklamak, rengine dikkat etmekten başka hiç bir şey düşünmem.
Soğan sevgimin gerisinde rahmetli babamın olduğunu tahmin ediyorum. Evde ne zaman kurufasulye pişse, babam hemen bir baş soğanı masaya koyar, üstüne sert bir yumruk atıp onu parçalardı.
Ona göre soğana bıçak değince tadı bozulurdu.
Sonra, parçalanan soğanın ortasındaki “cücüğü” benimle paylaşırdı. Babam, soğanın en lezzetli yerinin cücük kısmı olduğunu ısrarla söylerdi. Gerçekten de öyleydi. O gün bu gündür soğanın hem cücüğünü hem de tümünü çok severim.
