“İnsan coğrafyayı vatanlaştırır, coğrafya insanı şekillendirir” derler.
Batı Anadolu’nun kavşak noktası olan Denizli’nin vatan edilmesi, 1071 Malazgirt’ten önce 1070’te başlamış.
Çalışınca, didinince, emek harcayınca, sevince, sahiplenince, ülkemizin her karışı nice bereketlerle donanır lakin illa da hırsın ve tamahın esiri olmadan, nasibe rıza göstererek çalışmak ve sahiplenmek gerek.
Denizli bu manada bütün bir ülkemize örneklerle doludur. Buldan’dan Pamukkale’ye, Serinhisar’dan Acıpayam ve Çameli’ne kadar tarım arazilerini görme imkânı bulduk.
Her bölgeden geçerken; şaşkınlık, hayret ve büyük bir sevinçle sürekli şöyle demişim. “Ezberledik artık” dediklerinde ne kadar çok söylediğimi fark ettim.
–“Allah sanki Denizli’yi gökyüzünden paraşütle bu coğrafyaya indirmiş gibi”. Hakikaten tam da böyleydi. Yanımdakilere;
-“Bu topraklarda ne yetişmez, yetişmeyen bir meyve sebze var mıdır acaba” diye sorduğumda; “Bütün yiyecekleri sırayla saysanız, yetişmeyen bir şey bulamazsınız” dediler.
Hakikaten nasıl bir ülkede yaşadığımızın farkında değiliz. Diğer dünya ülkelerine göre her bakımdan bolluk ve bereket içerisindeyiz.
Aksini iddia edecekler, yazımızın kapsama alanı dışındadır. Şükür ve hamd yoksunu ve yoksulları ile hırs ve tamahlarının esareti altında kendilerini insan zannederek, başkalarının sırtından geçinenlere bir diyeceğimiz yoktur.
Denizli’den Buldan’a yolculuğumuz sırasında gördük ki, bir metrekare boş toprak dâhi yoktu. Üzümden Nara kadar her türlü meyve yetişmekteymiş.
Buğdaydan Arpaya kadar mevsimin gerektirdiği ne kadar tahıl ürünü varsa ekiliydi. Tarlalarda, bağlarda çalışan teknik aletler, tarımda yenileşmenin ve gelişmenin fotoğrafıydı.
