Kars’a geldim ya…
Siyah şişeğin gece iki kuzu doğurduğunu gördüm ya…
O ses takıldı aklıma.
Bütün gün o sesi duydum zihnimde.
Metal bir kovaya çarpan sütün sesini.
Üç beş saniyelik kesintisiz bir ses.
Cılız bir şekilde başlıyor, tok bir hal alıyor, yeniden cılızlaşıyor ve bitiyor.
Sonra belli bir ritimle tekrarlanıyor.
Ana elinin, belki de hayatın ritmi…
Fışşşş fış, fışşşş fış, fışşşş fış…
Bir süre sonra farklılaşıyor ses.
Gelen süt artık metale değil, kovanın içinde biriken süte çarpıyor.
Daha kalın bir ses dolduruyor kovayı.
Biraz önce doğan ve ağız sütüyle karınlarını bir güzel doyuran ikiz kuzular paytak paytak yürümeye başlıyor.
Sağa sola ilerleyip, başka koyunlara bilinçsizce burunlarıyla dokunuyorlar.
Belki de analarını arıyorlar.
Sütün kovadaki ritmine bu kez onların sesi ekleniyor.
Yavrularının sesine kulak kesilen anaç koyun hareketlenmeye başlıyor.
O sırada sağıldığına aldırmadan bir iki adım atıyor yavrularına doğru.
