Bitkilerin bugüne kadar bize yardımı sayesinde iklim krizinin etkileri bu düzeyde kaldı. Onlar da olmasaydı, şu ankinden bile berbat günler yaşıyor olacaktık. Ama görünen o ki onlar da iflas ettirmek üzere.
İnsanı konfor alanının dışına iten bilimsel gerçekleri kabul etmek zordur. Örneğin evrim, insanın biricikliğini ve sözde muktedirliğini elinden aldığı için pek kolay kabul edilmez. İklim krizi de insanın enerji üretim ve tüketim yöntemlerini pervasızca kullanmaya devam etmesi önünde bir engel yarattığı için insanlar ona bir direnç göstermeye meyillidir (özellikle de bu enerji kaynaklarından çıkarı olan, maddi zenginlikleri sayesinde iklim krizinin etkilerini görece az hissedebilecek insanlar, ideolojiler, kurumlar ve kuruluşlar). Yoksa bugüne kadar hiçbir sıradan vatandaşın kuantum kromodinamiğine veya gazların kinetik teorisine ayak dirediğini görmedim. Halbuki bunların hepsi, aynı bilimsel standartlara sahipler ve ayak direnenler, çoğu durumda hiçbir itirazla karşılaşmayan teorilerden bile daha fazla bilimsel veri ve kanıtla desteklenen teoriler.
İnsan aklının bu tür durumlarda yaptığı ilk şey, inkâr etmektir. Ama dümdüz inkâr pek kullanışlı değildir; kişinin verinin ve kanıtların aksi yönünde geliştirdiği iddiaları mental dünyasında tutarlı bir hâle getirmek için belli bir manipülasyona ihtiyacı vardır. Bu, genellikle sunulan verilerin reddedilmesi yoluyla olur; ama bu, kısa vadeli bir çözümdür. Dünya’nın dört bir yanındaki uzmanların her biri, birbirlerinden bağımsız olarak benzer verileri toplayıp benzer kanıtları sunarken ve tüm dünya gözünüzün önünde bu gerçeklerle şekillenirken (ve muhtemelen gündelik hayatınızda da bu gerçeklerin etkilerini bizzat hissetmeye başlamışken) illâ ki inkârın ötesine geçmeniz gerekir. Bu, rasyonalizasyon (veya ile olur.
