Gazeteci arkadaşımız Faruk Yar şehirden bıkanlardan. Peki nereye yerleşti, başına neler geldi? Teybi açıyor, yazıyorum noktası noktasına:
Pandemi öncesi bambu pazarlıyor, çok dolaşıyordum. Bastım mı marşa Yunanistan’dan giriyor, Norveç’ten çıkıyordum. Belki yüz ülke gezdim, takriben 2 milyon kilometre yaptım. Yol boylarını sever, çiftçileri seyretmekten hoşlanırdım. Serde gazetecilik var ya, tanışıyor, konuşuyordum onlarla.
Evet, biz de tahıl ekiyorduk ama Ukrayna Avrupa’nın buğday ihtiyacını nasıl karşılıyordu tek başına?
Ruslar bir kovandan 30 kilo balı (bizim üç mislimiz) nasıl alıyorlardı acaba?
Alp Dağlarının güzelim çayırlarında otlayan inekler keyifli görünüyor, hop hop hopluyorlardı mutlulukla.
Hâlbuki bizim mallar dizine kadar gübrenin içinde debelenir memeleri necasete sürünür hatta. Adamlar bembeyaz kıyafetlerle tertemiz hayvancılık yapıyordu. Para kazandıkları da belli, onların hayvan taşıdıkları pikaplara ben binmedim daha.
Bilirsiniz Anadolu çiftçisinin eski bi’ traktörü ve car car carlayan bi’ mobileti olur, 60 yaşından sonra Toros alabilir anca.
GEMİLERİ Mİ YAKSAM?
Bazen düşünüyordum da; n’apsam şehirden kaçsam mı acaba? Pandemi vesile oldu, çektim besmelemi girdim bodoslama. Eninde sonunda yapacaksam niye bekliyeyim ki boşuna? Kaybettiğim zaman ziyan bana.
Türkiye’de gezmediğim şehir kasaba yoktu, Kastamonu ile Mersin arasında mütereddittim, Çanakkale Bayramiç’e yerleştim ani bir kararla. Demek ki rızkımız orada.
Şöyle de bir güzelliği var üç büyükşehrin de (İstanbul, İzmir, Bursa) tam ortasında.
Bizim eskiden de zeytinliğimiz vardı, yabancı değildim güya. İçine girince pek de bilmediğimi anladım ama öğrenebilirdim pekâlâ.
Önceleri traktör kiralıyordum, biri gelir “Cık olmamış” der, ona sürdürürsün başkası biter bu defa. Sonunda şalter attı “Kaç para len, bu traktör” dedim, gittim aldım, çektim kapıya. Meğer traktör kamera gövdesi gibi bir şeymiş daha lens lazım, flaş lazım, bir sürü ıvır zıvır çanta, sehpa… Buna da pulluk, romörk gerek yok ızgara, patlatma…
Sıfır olmasa da olurmuş aslında, baktım yaşlı aletler de tıkır tıkır çalışıyor hâlâ.
BİLMEM N’APSAM Kİ?
Köye kaçacak çok da, kararsızlar. Sordukları sorular hep aynı. Ya orada yapamazsak? Abi Mardin’den kalkıp Madrid’e gitmiyorsun ki, olmadı dönersin zoru yok ya.
Zaten yıllarca evinle işin arasında gidip gelmişsin, ömrünün beşte biri geçmiş otobüs duraklarında. Esenyurt’ta 17. katta oturan bir bedbahtın kaybedeceği ne olabilir ki çileden başka!
Peki para kazanabilir miyim?
Kazanma kardeşim. Burada kazanıyor musun? 40 bin maaş 30 bin kira… Rızkından endişe etme gelir, Allahü teâlâ helalinden versin, bizi de razı etsin ona.
Evet İstanbul’un nimetleri var ama külfeti daha fazla. Hâlbuki adam Trakya’dan sabah geliyor, geziyor tozuyor, Boğaz’da balığını yiyor, gece dönüyor evine yuvasına.
Beykozlu bir arkadaşım ısrarla kahvaltıya çağırır. İnanın Schengen’i olan için Dedeağaç’a gitmek daha kolay.
Gelirken liste yapıyorum. Bunlar alınacak, şunlara bakılacak, filan müzeye, sergiye uğranılacak… İstanbul’un tadı böyle çıkar. Gezmek için çok güzel, yaşamak için çok…
Artık, ne derseniz ona?
MASRAF KESİR
Şehirden köye gidenleri ciddi masraflar bekler, en sefil köylünün bile beli tırmığı vardır kenarda. Olmayanı da amcasından dayısından ister kalmaz darda.
Bağ makası, orak, tırpan, balyoz, kazma… Biz ha bire alıyoruz, yarısı noksan hâlâ.
Farkında mısınız, şehirler kent adabına yabancı marabalarla doldu, köyler ise çapa tutmamış aristokratlarla.
Küçük yerler gündüz sakindir, hayat yavaş akar, hani salyangoz tadında.
Vukuat yok mudur? Olur. Çok çok itişme kakışma, kız kaçırma…
Bence kulak kabartma, yok say, hiiiç canını sıkma.
