Dizi, bizi hayat enerjimiz portakaldan nasıl soğutuyor?
Yunus Ozan Korkut‘un yönettiği ve senaryosunu Mustafa Yürüktümen ile yazdığı BluTV dizisinin en büyük başarısı, Sarıbahçe’nin güneş topu portakalını toplumsal yozlaşmanın metaforuna dönüştürmesi. Magarsus Antik Kenti’nin sahil ilçesindeki narenciye ekonomisine hâkim Halil Kurak’ın (Ercan Kesal) ölümüyle alevlenen iktidar savaşında, dizinin açılış sahnesinde üzerine kan damlayan portakallar başrolde. Portakalı altın yapmaya gelen Golden & Orange Amerikan firması, uyuşturucu mafyası ve suç batağındaki Kurak kardeşler kan portakalının kırmızılığında birbirlerini boğuyor.
Peki dizi, bizi hayat enerjimiz portakaldan nasıl soğutuyor? Kamyon dolusu portakalın içinden bir cesedin elinin ve ayağının belirdiği yakın çekim sahnede, narenciyeden yabancılaşıyoruz. İntikam oyunlarına kurban olan maktulün cenazesini de portakallar sarmış. Yerlere saçılmış portakallar ne kadar yaslı sahneyi aydınlatsa da uğruna verilen kanlı çatışmanın süreceğinin habercisi. Savaşa hazırlanan gençler de silah talimlerinde portakallara nişan alıyor. Vitamin bombası, ölümle buluştuğunda Sarıbahçe’de hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını ve kimseye güvenemeyeceğimizi hissediyoruz.
İçine uyuşturucu enjekte edilip ihraç edilen portakalların zehri yavaşça Sarıbahçe’ye yayılıyor. Dolu yağınca çürüyen portakallar, ölümcül rekabetin yıprattığı bölgeyi resmediyor. Portakalların “pert olduğunu” gördükten sonra Halil Kurak’ın sözde itaatsiz çocuklarını “pert edeceğini” haykırmasına şahit oluyoruz. Azar ve tehditle iletişim kuran aile, doluda ezilen portakallar gibi parçalanmış.
Kurak kardeşlerin fiyat düşürmek uğruna narenciyeyi fazla gösterip kumsala attığı portakallar, kendileri gibi birer yetim. Devasa dalgaların yiyip yutacağı sahipsiz portakallar gibi sevgi ve güvenden yoksun kardeşler de aile olamamış. Rakipleri Erdem, gri bulutlu sahilde terk edilmiş yüzlerce portakallardan birini elini aldığında Kurakların kendi tuzaklarına düşebileceğini hissediyoruz.
Magarsus Festivali’nde bile portakaldan midemiz bulanıyor. Narenciyeyle donatılmış sofralar yetmiyormuş gibi Kurak Tarım çalışanlarının şapkalarında, kıyafetlerinde ve pankartlarında portakal fotoğrafları var. Ölümün habercisi portakallarla çevrili festival, intikam oyunlarının neşeyle sergilendiği bir tiyatro. Portakalların üstümüze geldiği bunaltıcı sahnelerle birlikte Sarıbahçe’nin tehlike çemberine giriyoruz.
Biz portakallar arasında boğuldukça 1998 Adana depreminde ailesini kaybeden ve sonrasında binalara giremeyen Beton’un (Berkay Ateş) sıkışmışlığını hissediyoruz. Zamanında Kurak Tarım’daki hissesine konan kuzenlerine güvenemeyen Beton gibi bizim de inanabileceğimiz bir karakter yok. Naif ve sıcak bakışlarıyla kalbimizi fetheden Beton bile Sarıbahçe’nin kanlı rüzgarına kapılıyor. Toygar Işıklı‘nın müzikleriyle pekişen tedirginlikte biz de dört duvara sığamayan Beton gibi nefessiziz.
