Demirel’in şiirsel metinleri ve çarpıcı desenleriyle hazırladığı son albüm-kitabı Yapı Kredi Yayınları arasında çıktı. Sanatçı, insanın doğaya karşı tahribatını da sorguladığı ‘Ağaçname’ için, “Belki yazıyla ve resimle yapmaya çalıştığım, çocukluğumun kaybolan cennet bahçesini bir şekilde yeniden yaratmak çabası olsa gerek” diyor…
Desenleri Türkiye’nin yanı sıra Le Monde, Le Monde Diplomatique, Le Nouvel Observateur (Fransa); The Washington Post, The New York Times, The Wall Street Journal, The American Prospect, The Boston Globe, The Chicago Tribune gibi dünyanın önde gelen yayınlarında yayımlanan Selçuk Demirel‘in son albüm-kitabı ‘Ağaçname‘ adı ve ‘Sen Ne Güzel Bir Ağaçsın!‘ alt başlığıyla çıktı. Çalışmalarını Paris’te sürdüren sanatçı, yeni kitabı için, “Belki yazıyla ve resimle yapmaya çalıştığım, çocukluğumun kaybolan cennet bahçesini bir şekilde yeniden yaratmak çabası olsa gerek” diyor.
Halen düzenli olarak Türkiye’de T24’te, Fransa’da Le Monde ve Le Monde Diplomatique’te çizen Demirel, şiirsel metinler ve çarpıcı desenlerle hazırladığı ‘Ağaçname‘de, insanın doğaya karşı tahribatını da sorguluyor.
“Her kesilen ağaç bana acı verir”
Selçuk Demirel, Yapı Kredi Yayınları arasında çıkan ‘Ağaçname‘nin önsözünde şu ifadeleri kullanıyor:
“Ağaçlara hep büyük bir hayranlık duymuşumdur. Heybetli gövdeleriyle kollarını açmış,bizikucaklayacakmış gibi bekleyen,gündüz başı bulutlarda, gece olunca da bizim için yıldız toplayan ağaçlar. Şiirin, resmin, edebiyatın vazgeçilmezi.
Gölgesinde toplanıp sohbet etmekten hoşluk duyduğumuz, meyvelerini büyük bir iştahla yediğimiz ağaçlar.
Masa, sandalye, ev, bu satırları yazdığım kâğıtları, uzak diyarlara gitmek için inşa ettiğimiz gemileri hep ağaçlardan yapmadık mı?
Çocukluğumun ilk altı yedi yılını geçirdiğim Artvin’deki bahçemizde bulunan kirazı, dutu, narı, şeftaliyi, inciri, bahçenin en dibindeki heybetli ceviz ağacını, en az on çeşit elma ağacından oluşan elma evleğini tek tek hatırlıyorum. Bu ağaçların hepsini ama en çok da kiraz ağacını severdim. Verdiği kirazları,bahçede bulunduğu yeri, boyu boşu ile çok güzel bir ağaçtı.Yedi yaşıma gelince doğduğum bu şehri terk edip başka bir şehre taşındık. Bir yaz tatilinde Artvin’e döndüğümde ağacımı kesmişlerdi, manzarayı kapatıyor diye! Arada bir bu kiraz ağacını düşündüğümde içime hem hüzün hem de çocukça bir neşe dolar. Bu yüzden, hangi nedenle olursa olsun, her kesilen ağaç bana acı verir.
Pek çok şey gibi artık tamamen yitmiş ve kaybolmuş bahçedeki bu ağaçlar benim düşünce dünyamda yaşamlarını sürdürüyor.
Belki yazıyla ve resimle yapmaya çalıştığım, çocukluğumun bu kaybolan cennet bahçesini bir şekilde yeniden yaratmak çabası olsa gerek. William Blake’in dediği gibi, ”Kimilerini gözyaşına boğan ağaç,kimileri için yalnızca yolu tıkayan yeşil bir engeldir. İnsan kendi neyse, gördüğü odur.”
“Ağaçlara bir saygı duruşu”
Yapı Kredi Yayınları, ‘Ağaçname‘ye ilişkin olarak yayımladığı tanıtım bülteninde, şu ifadeleri kullanıyor:
“Çizgilerini tüm dünya kültürleriyle besleyen ve çalışmalarını Paris’te sürdüren Selçuk Demirel’den ağaçlara bir saygı duruşu: ‘Ağaçname’.
Selçuk Demirel Ağaçname’de yer yer şiirsel, yer yer de aforizma niteliğinde metinler eşliğinde ağaçların hayatımıza kattığı anlamların altını çiziyor:
Ben bir ağacım.
Benden masa olur,
sandalye olur.
Benden kâğıt olur,
kalem olur.
Oturup ağaç resimleri
çizersin.”
Kitaptan tadımlık
Benden darağaçları
kurdunuz
insanları asmak için.
Benden kanlı sultalara tahtlar
yaptınız
insanları ezmek için.
Benden zindan kapıları
yaptınız
insanları susturmak için.
Ben bir ağacım demeye
dilim varmıyor…
